yeni bir yıl...

aslında... her yıl olduğu gibi 2017 yılının da son yazısı hazırdı. önce kağıtlara karalamıştım dilimden dökülenleri. sonrasında telefonumun notlar kısmına yazıp kaydetmiştim. Fakat tüm yazdıklarımı yayınlamak yerine tek tuşla sildim... çünkü, yazdığım her bir kelime dönüp dolaşıp yine kendi canımı acıtıyordu. yazının içi almam gereken zor kararlar, kaldığım yalnızlıklar,mücadeleler,hayalkırıklıkları ve güvendiğim insanlara dair kaybettiğim inanç ile doluydu... yazdıklarımı silerek bu gerçekleri görmezden gelmeye çalışmak bir tercihti benim için. ama istemedim kötü günlere dair anılar burada asılı kalsın. ve öğrendim... bu hayatta dürüstlük zor, samimiyet imkansız, centilmenlik kayıp bir rüyaymış... o yüzden pas geçtim 2017 yılını. önce geride bıraktığım her şey yolunu bulsun... herkes mutlu olsun... diye diledim. sonra kimse beni düşünmezse ben kendimi düşünürüm dedim. ve öyle diledim 2018 dileklerimi.şöyle bir düşününce, geçen yıl ki dilek listemden birçok isteğim yine gerçek olmadı. ama ayaklarımın yerden kesildiği sevinçlerin,küçük mucizelerin,ve en sevdiklerimle bir arada yaşadığım her mutluluk dolu anın hakkını yiyemezdim.her şeye ve herkese rağmen... yine çok gezdim,yine çok eğlendim ve yine durduğum her kırmızı ışıkta gökyüzünü içime çektim.ilk defa bir yılın hesabını tutmayacağım. 2017'yi iyi ve kötü tüm yaşanmışlıkları ile kalbimde saklı tutacağım. ve 2018'de hayalim ne küba ne newyork ne zanzibar'a gitmek olacak... ben yine wonderland ile neverland arası bir yerlerde olmaktan sonsuz mutluluk duyacağım. heyecandan kalplerimizin çarpması en büyük dileğim olacak.gerçek olurlar...veya olmazlar..şans.

kutlama.

Zevkine varmayı öğrenmişsen eğer, bu hayatta seni sen istemeden bulduğunu düşündüklerinin...o zaman önüne çıkan iki yoldan daha uzun olanı seçersin: Çünkü -artık iyi bilirsin ki- daha uzun olan o yol, manzarası daima güzel olandır. İşte o zaman başlar güzel kahkahalar, başından sonuna ezbere bildiğin güzel şarkılar.

6 ağustos.

Dün doğumünümdü.Dev gibi bir yaşa girdim; hani çocukken bu günü düşündüğünüzde  "herhalde ölürüm o yaşta" dediğiniz yaşlardan. Çok garip, çok güzel, çok anlamlı, çok hüzünlü,çok neşeli,çok sevinçli güzel bir doğum günü geçirdim.Hayatım ağır, güzel ve teşekkür edilecek şeylerle dolu.ve aklımda hep şu sözler;
"Derin bir yara iziniz varsa, o bir kapıdır; eski, çok eski bir öykünüz varsa,o da bir kapıdır. Gökyüzünü ve suyu tahammül edemeyecek kadar çok seviyorsanız, o bir kapıdır.Daha derin bir hayatı özlüyorsanız, o da bir kapıdır. "
Benliğimdeki kapıların çoğalıp beni daha da büyütmesini dileyerek giriyorum yeni yaşıma.

dua.

belki de; gözlerden, dünyadan, zihnin içindekilerden uzak bir son vardır. ve oradadır mutluluk... | balthazar,bunker

hayat.

hayallerim var benim... gözümün önünde canlanıpta ellerimden tutmasına ramak kalan... ahım şahım değil. ateş pahası da değil. hatta, çabaya bile gerek duymayan... daha önce hiç ayak basmadığım bir toprak parçasının üzerinde durupta sağıma soluma bakmanın tadına doymak gibi. birkaç adım ötede yükselen kar kaplı tepelerin ardında "acaba gizli saklı bir göl var mıdır ki?" diye merak uyandıran, sonsuz maviliklerde dalgalarla sallanırken bir yunusun peşine takılmanın heyecanını yaşatan veya hiç beklenmedik zamanlarda "sürprizzz!" diye yükselen sesler karşısında hayatın eşsizliğine dair inancıma inanç katan... yani; hayallerim de hayat gibi benim. yaşayıp, peşinden koştuğum ve evvel zaman içerisinde kaybolduğum... günü geldiğinde "sokak aralarında esen bir rüzgarın,etraftaki yaprakları oradan buraya savurması gibi, nereden gelip nereye gittiğimi anlayamadan geçti yıllarım ve ben bu yıllarda sanki hiç yaşamadım!" demeyim diye.

Oyunbozan.

herkes gibi herkes. aynı gülümsemelere, aynı kıyafetlere, aynı duygulara bürünmüş... hem kendilerine ait olmayan bir hayatın yansımasında nefes alıyorlar hem de hayatta tek olduklarına inanıyorlar. oysa, hepsi hepsinin birer ikizi... mesela, yaz tatili boyunca herkes aynı yere gidiyor. aynı masada oturuyor. aynı pozları veriyor. hatta, kadehler bile aynı kalkıyor. ... bu üstün çabanın sadece bir parçası,sevdiklerini söyledikleri insanları "gerçekten" sevmek için sarfediliyor olsaydı; belki de dünya daha güzel bir yer olabilirdi. o zaman herkes gibi olmak yerine kendi gibi olurdu insan... ama bu yüzyılda kendi gibi olan ve basit bir yaşam sürmeye çalışan insanlara "garip" gözüyle bakılıyor. Kalabalık,yüksek sesli müziklerin dinlendiği yerler yerine bir parça peynir ve rakıya eşlik eden sessizliği tercih etmek ne kadar da enteresan bir durum oluyor. ve yaz tatilinde gidilecek yerlerin planını şimdiden yapmamak ne kadar garip karşılanıyor.bu yüzden mutlu olamıyor insanlar. daha fazlasına sahip olma arzularından bir türlü kurtulamadıkları için...çantalarını alıp en olmak istedikleri yere anında karar vermeye korktukları için.ve en son ne zaman gökyüzüne bakıp bulutları izlediklerini hatırlamadıkları için.

sessiz.

küçük bir çocukken gazoz şişelerimizden kalbimize uzanan bir pipet vardı. ve pipeti üflediğimizde çıkan bir milyon baloncuk... yaz tatili için yapılan yolculuklarda deniz kokusu ile uyandığımız bir an vardı. ve o an kalbimizde kanat çırpan kelebekler... rengarenk kalemlerimiz vardı kalem kutularımızda. kimsenin onlarla ne çizdiğimizi sorgulamadığı... ne kadar basitti hayat bu kadar büyümemişken.ve basit olan her şey kadar güzel... gülümsemek, sevmek veya mutlu olmak; bir gazoz, bir deniz kokusu veya bir kalem kadar ucuzdu. şimdi ise, her duygu ateş pahası... sahip olduğumuz hiçbir şey zamanı satın almaya yetmiyor. akrep ile yelkovan, geçimsiz ve sevimsiz.sanki,artık dünya dedikleri yerde uçsuz bucaksız bir sahne var. ve sahnede kuklalar... her birinin bedeni bambaşka ellerde, ruhları terkedilmiş,dilleri sessiz... hayat "sus!" diyor gibi insana. yoksa; susmadıkça düşünür, düşündükçe konuşur, konuştukça yanarsın.bir zaman sonra ise, kalbindekilerle değil konuştuklarınla yaşamaya başlarsın...ve işte o zaman ;içinde yaşayan,herşeyden habersiz,masumca balonlar uçuran çocuğu unutursun.

Şubat perisi

Üç harf..."aşk".hayat bulduğun, kalbinle gördüğün... sorgusuz, sualsiz, kayıtsız, şartsız ve sonsuz kadar çok yanında istediğin. dile gelmiş tüm kelimelere, söylenmemiş gizli saklı sözlere ve resimlere,şarkılara,filmlere inat. tarif edilemeyen... hep biraz eksik kalan...saklandığı kuytu köşeden çıkıp,seni bulup ve heyecanlı bir ebe gibi sobelediğinde...işte o zaman; her siyahı beyaz yapan,her hüznü mutluluk... her acıyı tatlı...
Rosey love | https://youtu.be/AlwQZAtlTFU

benim şehrim

adana'da olmayı sevmekle adana'da yapacak hiçbir şey olmaması arasında pinpon topu gibi gidip gelen ruh hallerine sahibiz. ve çokta eskide kalmamış yıllara dair özlemimiz; parmak uçlarına kalkıpta bulutları ısırmaya çalışan gökdelenler kadar büyük... mesela; içi hatıralar ile dolu bir kaleydoskopumuz olsa ve avm'lerden kaçıp onun içine saklansak gözlerimizin önünde canlanacak sahneler üç aşağı beş yukarı aynı olacaktır. bir şehir panaromisi var gözlerimin önünde. önce renkler soluyor...sonra, bir bir uzaklaşmaya başlıyor şehrin kahramanları gözlerden... ilk veda eden, beyazevler kampüsü oluyor. ardından da; kış günlerinde bile kendimizi dolaşmaktan alıkoyamadığımız metro sineması sokağı.yine de... hatırlayıpta "keşke" dediğimiz tüm zamanlara inat mucizelere de sahne olabiliyor bu şehir...lezzeti eşsiz kebaplardan yemek için gittiğimiz sanayide sürpriz bir kapıdan geçiyoruz. ve portakal çiçeği kokuları arasında kaybolup; tatlı bir gülümsemeyle buluyoruz kendimizi. hatta, rengine hayran kaldığımız küçük bir turunç ağacı biz o'nu sevelim diye salındıkça kaldırımın kenarında ufak bir aşkın kıvılcımları parıldıyor aramızda... o sonsuz tatlı! ben hayran... bazen de gökyüzünün üzerimizi örttüğü o çok sevdiğimiz göl kenarı açıkhava sineması oluyor birden... böyle zamanlarda unutulmaz bir geceye imza atmak için açılıyor perdeler... zaman zaman ise... herkesten gizli konserlere misafir oluyoruz biz. şarkılar bize özel,sanatçılarımız biz gibi...kadehler, yanındaki şalgam bardağına ev sahibi...
https://youtu.be/QUJI6RGiX10