Yeni yaşım, içimde ki büyümeyen çocuğun heyecanı ve ruhumun derinliklerine işleyen tecrübelerin el ele tutuştuğu bir harmoniyle karşıladı beni.Ruhumun coşkusu, yılların getirdiği bilgelikle birleşince,bazen deli dolu,bazen de kütüphanenin en tozlu ama en derin,en felsefi sayfası kadar dingin olabildim.İçimde hâlâ çocuk kahkahaları var,ama gözlerimin kenarında biriken satırlar da…Hatta;biliyorum artık bazı cevaplara ihtiyacım yok.Çünkü bazı sorular, artık inceden bir sızı en derinlerimde.
Bu yıl da kendimi kutluyorum;sadece doğduğum için değil,hala hayata hayretle bakabildiğim ve bitmek bilmeyen meraklarımın cevabını hala gökyüzündeki bulutlarda arayabildiğim için.
Balzac’ın dediği gibi:
“İnsanın ruhu bazen uzun süre sessizce büyür,
hiç fark edilmeden başka bir hâle dönüşür…
tıpkı bir çiçeğin gece açması gibi.”
Vadideki Zambak.
İyi ki doğdum,
her yaşım biraz daha ben <3
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder