İnsanın derdi büyüdükçe nefesi küçülürmüş, nefes alamadığımda anladım.Şenlikli bir bahar sabahı gibi görünsende derin bir sonbaharmış için,her yaprak döküşünde biraz daha eksildiğin.
Ruhun bazen ne evde ne de dışarda tam anlamıyla yerini bulur. Hatta hiç bilemezsin evin nerde? Sığınmak, güven verir ama mutluluk başka bir şeydir; onun peşine düşmek cesaret ister. Adresi kalbinde,kilitli bir hazine sandığı gibi saklıdır ama yolunu bulmak her zaman kolay değildir.
Unutulmuş ya da -hiç görülmemiş- bir sahilde derin derin düşünüyorum…
Maviliği başımı döndüren bir deniz,sonsuzluk çizgisini arıyorum gözlerimle.
Görsem belki, derim,
“Hayatın bitmez sürprizleri var,bekle”
Anason kokusu yanımda,saçlarım rüzgârın dokunuşunda.
Ve ben hesaplıyorum.
Yitenler, gelenler…
Hiç tutmayan hesaplar sonunda,kendi kendime keşkeler biriktiriyorum…
Özlemek öyle ağır ki,
ne yazabildim,ne söyleyebildim,
ne de çizebildim. Bazen uykumdan adını sayıklayarak uyandım,bazen gözyaşlarım beni sabaha taşıdı.Ellerim titredi, saçlarım döküldü,Ama içimdeki sen hiç eksilmedi.
Bir yudum koklasam ,filizleneceğim…
ama dallarım yetmedi.
Gözlerimde bir damla yaş,sessiz bir itiraf…
Biliyor musun?
Ben sensiz hiç çiçek açmadım.
