Oyunbozan.

herkes gibi herkes. aynı gülümsemelere, aynı kıyafetlere, aynı duygulara bürünmüş... hem kendilerine ait olmayan bir hayatın yansımasında nefes alıyorlar hem de hayatta tek olduklarına inanıyorlar. oysa, hepsi hepsinin birer ikizi... mesela, yaz tatili boyunca herkes aynı yere gidiyor. aynı masada oturuyor. aynı pozları veriyor. hatta, kadehler bile aynı kalkıyor. ... bu üstün çabanın sadece bir parçası,sevdiklerini söyledikleri insanları "gerçekten" sevmek için sarfediliyor olsaydı; belki de dünya daha güzel bir yer olabilirdi. o zaman herkes gibi olmak yerine kendi gibi olurdu insan... ama bu yüzyılda kendi gibi olan ve basit bir yaşam sürmeye çalışan insanlara "garip" gözüyle bakılıyor. Kalabalık,yüksek sesli müziklerin dinlendiği yerler yerine bir parça peynir ve rakıya eşlik eden sessizliği tercih etmek ne kadar da enteresan bir durum oluyor. ve yaz tatilinde gidilecek yerlerin planını şimdiden yapmamak ne kadar garip karşılanıyor.bu yüzden mutlu olamıyor insanlar. daha fazlasına sahip olma arzularından bir türlü kurtulamadıkları için...çantalarını alıp en olmak istedikleri yere anında karar vermeye korktukları için.ve en son ne zaman gökyüzüne bakıp bulutları izlediklerini hatırlamadıkları için.